Fleygði Óðinn 
ok í folk of skaut, 
þat var enn folkvíg 
fyrst í heimi; 
brotinn var borðveggr 
borgar ása, 
knáttu vanir vígspá 
völlu sporna. 

Þá gengu regin öll 
á rökstóla, 
ginnheilög goð, 
ok um þat gættusk, 
hverjir hefði loft allt 
lævi blandit 
eða ætt jötuns 
Óðs mey gefna. 

Þórr einn þar vá 
þrunginn móði, 
- hann sjaldan sitr - 
er hann slíkt of fregn -: 
á gengusk eiðar, 
orð ok særi, 
mál öll meginlig, 
er á meðal fóru. 

Veit hon Heimdallar 
hljóð of folgit 
und heiðvönum 
helgum baðmi, 
á sér hon ausask 
aurgum forsi 
af veði Valföðrs. 
Vituð ér enn - eða hvat? 

Ein sat hon úti, 
þá er inn aldni kom 
yggjungr ása 
ok í augu leit. 
Hvers fregnið mik? 
Hví freistið mín? 
Allt veit ek, Óðinn, 
hvar þú auga falt, 
í inum mæra 
Mímisbrunni. 
Drekkr mjöð Mímir 
morgun hverjan 
af veði Valföðrs. 
Vituð ér enn - eða hvat?